Locatie 5: Het Perron | Textiel als beelddrager & Textiel als performatieve kracht
Als men het stationsplein oversteekt en Het Perron nadert, springt de buitengevel, bekleed met een enorm geweven stalen raster, in het oog. Daarin een lichtgevend beeldscherm dat onze aandacht probeert te vangen. Louise Verstraete zet dit scherm in om haar textiele beeldenarchief te presenteren. De toe-eigening is een ingreep in de openbare ruimte en de vele passanten zien nu, waar normaliter campagnebeelden getoond worden, een flow aan stadsgezichten die haar textiele blik weerspiegelen. Verstraete verzamelt en manipuleert beelden uit de publieke ruimte waar er ingrepen zijn gepleegd die een textiel karakter of een textiele mentaliteit in zich dragen. Zelden zijn mensen te zien, maar wel de sporen die mensen door hun handelen achterlaten. Het ‘beeldeneiland’ laat de toeschouwer op een andere wijze en met ‘textiele ogen’ naar de omgeving kijken. De performatieve daad op het scherm is tegelijkertijd een uitnodiging om I try to imagine how your texture felt like te bezoeken en de buitenwereld met de tentoongestelde werken te verbinden. Het scherm functioneert als een poort, een gestuurde blik, die men passeert wanneer men naar binnen gaat of de andere locaties bezoekt.
De kunstenaars in Het Perron integreren de wereld in hun beeldtaal. Textiel functioneert hier als drager van ideeën en betekenissen en communiceert standpunten en positioneringen.
Zoals de titel van de tentoonstelling stelt het geweven tekstbeeld The yearning to interwine your tangibilty / Is this a means to anchor you once more in this very moment? eveneens van Manon Clement, een actieve vraag aan de toeschouwer. De toon van ‘yearning’ versterkt het vermoeden dat de wens zo goed als onmogelijk is. Clement zet de woorden vast in het weefsel, als een spoor van een eindeloze inspanning. De tekst verbindt zich met de andere kunstwerken die complexe zaken als verlies, verlangen, kwetsbaarheid en onmacht trachten te verbeelden.
Sam Druant vervlecht tastbaarheid in haar werk door tekst en beeld te combineren en deze met wol te tuften tot kleurrijke composities. Zij integreert een bewust feminisme: enerzijds komt zij sterk op voor de krachten en positie van de vrouw en anderzijds schuwt zij het niet om juist die gevoeligheden en twijfels te tonen die angsten en kwetsbaarheden uitdrukken. Hunting Myself lijkt dan ook een beeld waarin zij zichzelf op humoristische wijze relativeert. Het werk Fire Lamb, ontstaan in een samenwerking met de beeldhouwster Justine Grillet, toont eenzelfde tweevoudigheid: het ‘onschuldige lam’ raakt verwikkeld of gevangen in slangenlijnen, terwijl het vuur daarnaast brandt. We Weave nodigt uit om samen betrokken en verbonden te raken, een verzoek dat zich verder uitbreidt over de tentoonstelling. We weave stopt niet bij het beeld van Druant maar verbindt ook de andere werken in een web van samenhang en beleving.
De patchworks van Lisa Ijeoma vertellen een beladen verhaal en geven een stille activistische boodschap over actuele vraagstukken als discriminatie, diversiteit en dekolonisatie. Hiermee verbindt Ijeoma zich met een traditie waarin vrouwen patchworks als medium gebruikten om hun geschiedenissen en emoties te communiceren. In hun sobere kleuren, materialiteit en samengestelde opbouw zit melancholie verweven, een gemoedstoestand die versterkt wordt als men de achtergrond van de werken kent. Elk werk draagt de naam van één van de zeven tentoongestelde Kongolezen die stierven tijdens de Wereldtentoonstelling in 1897 in Tervuren. Hiermee geeft Ijeoma op een ingetogen manier een plaats en een beeld aan een gedehumaniseerde gebeurtenis uit een beschamende kolonisatiegeschiedenis.
De Kuvarica’s of geborduurde witte doeken van Jana Vasiljevi refereren aan de traditie waarin vrouwen vlijtig hun uitzet zelf maakten en samenstelden. Deze traditie werd lange tijd overgedragen op volgende generaties maar in de loop van de twintigste eeuw ging ze verloren onder invloed van veranderende waarden, industrialisatie en globalisering. Kuvarica’s zijn doeken met een gebruiksfunctie die tegelijkertijd decoratief zijn en een in die tijd niet altijd negatieven boodschap overbrengen. Ter lering en vermaak worden de huishoudelijke kwaliteiten van de vrouw belicht: zorg voor de kinderen, een proper huis, liefde gaat door de maag. De vrouwen borduurden deze doeken met toewijding en gaven ze later door aan hun kinderen, zoals de hier tentoongestelde doeken gekoesterd werden door de grootmoeder en moeder van Vasiljevi.
Niet alle doeken waren afgewerkt en de kunstenaar voegt er nieuwe, in onze tijd passende boodschappen, aan toe. Zo toetst ze traditionele waarden op hun relevantie voor het heden en verenigt ze een oud volksgebruik met de positie die mondige vrouwen vandaag kunnen hebben.
De ruimtelijke jacquardweefsels van Margo Veeckman, Embellished Enclosures en Knowing, laten textiel lichamelijk ervaren. To imagine how your texture felt like wordt hier op een geheel eigen wijze ingevuld. Huid en tactiliteit vormen een fysiek huis dat zich aan ons opdringt. De doeken ogen geruststellend, maar irriteren en jeuken. Ze schuren in hun textuur maar ook in de vraagstellingen die ze poneren. Het werk van Margo Veeckman is dubbelzijdig schuurpapier in een fijne korrel.
De kleurrijke textielwerken van Darius Dolatyari-Dolatdoust communiceren een verhaal van identiteit, transformatie, beweging en uitdaging. In deze tentoonstelling zijn twee kostuums te zien van zijn performance Flags Parade uit 2022, die op de opening van deze tentoonstelling actief gemaakt worden in een performance door de kunstenaar en zijn compagnon Maureen Béguin-Morin. In ‘stille’ toestand hebben ze het potentieel om een choreografie op te roepen. Wat gebeurt er wanneer de gewaden gedragen worden? Hoe beweegt men, ontmoeten de lichamen elkaar, welk rollenspel lokken ze uit? De kostuums worden kleurrijke wezens die zich dansend verplaatsen door de ruimte van Het Perron. De gewaden van Flags Parade zijn als kleurrijke fladderende vlinders die bevrijdend werken: ze laten het lichaam verdwijnen en geven ruimte aan de verbeelding.
Praktische info locatie 'Het Perron'
> Locatie: Het Perron, exporuimte, Fochlaan 1, 8900 Ieper
> Openingsuren:
dinsdag tot vrijdag: 9.30 uur tot 12.30 uur + 14.30 uur tot 18.00 uur
zaterdag en zondag van 13.00 uur tot 17.00 uur
